تخفیف و شرمندگی

پایانش را کس نمی داند که با کدامین واقعه همزمان خواهد بود اما آغازش گوییا با شروع عملیات فتح المبین بود. بیست و هشت سالگی را امروز تمام می کنم. از امروز می شوم بیست و هشت سال و یک روز و بعد دو روز و بعد سه روز و الی آخر.
در یکی از بیمارستانهای تهران شروع کردم و معلوم نیست در کدام گورستانی به پایان برسانم. هر چه که هست این پست هم «سنّت»کی ست که کم کم به سان دیگر آیین ها و سنت های دیگر فراموش خواهد شد. البته فعلا که نشده.
پارسال اینجا بساط کیک و شمع و گل و پروانه و مگس و سوسک و شب تاب بود و امسال خودمانیم به سان نوبرانه ی جامانده از بازار. ته بساطمان هم چیزی نیست شرمنده.
به قول کافکا روز تولد هر کسی روز تخفیف مجازات اوست. امسال هم آرزوی همین را داریم. در ضمن اگر کامنتی از بنده مشاهده نمی کنید دلیلش دسترسی کم و سخت به اینترنت آن هم دایل آپ است که شرحش قصه ایست پرغصه. کماکان شرمنده.