از جام جهانی

از ابتدای جام جهانی در کمین بودم که یادداشتی فوتبالی بنویسم. تعدادی از خوانندگان قدیمی همیشه از فوتبال نویسی بنده شاکی بوده و بارها بنده را تهدید به...(تهدید به چی؟). البته بماند که با یکی از همین عزیزان در فیس بوک یک بحث فوتبالی هم داشتیم.
حقیر به فوتبال فانتزی و تکنیکی بیشتر علاقه دارم تا فوتبال قدرتی و ماشینی و تاکتیکی. از شروع مسابقات از چهار تیم به ترتیب حمایت(؟) کردم. آرژانتین، ایتالیا، اسپانیا و هلند.
آرژانتین که با انبوهی مهاجم و بدون یک هافبک درست و حسابی به جام آمده بود در همان بازی اول نشان داد که در مقابل تیم هایی با هافبک های قوی کم خواهد آورد. من نمی دانم چرا سکان مربیگری آرژانیتن با وجود این همه مربی خوب مثل بیلسا و پکرمن و بیلاردو به مارادونا سپرده شد. مربی ای که اولین تجربه اش جام جهانی بود. همانند آن بلند بالای اردبیلی که اولین بازی فوتبالش گویا در تیم ملی بوده. به هر روی آلمان با خط هافبک مقتدر، جوان و سریع و حتی تکنیکی اش به معنای واقعی پدر آرژانتین را درآورد.
از ایتالیا هم ننویسم بهتر است. فقط این را بگویم که هجوم ستارگان غیر ایتالیایی به لیگ این کشور به گمانم باعث افت عجیب ایتالیا شده. همان قدر که اینتر در اروپا بدون بازیکنان ایتالیایی یکه تازی کرد، تیم ملی اش در مقابل امثال نیوزلند هم نتوانست برنده شود.
هلند را همه دست کم می گرفتند. اما از آنجایی که بنده همیشه مسابقات این تیم را دنبال می کردم حدس می زدم اگر ارین روبن سلامتی اش را بازیابد هلند یک پای فینال است و همانطور هم شد. وجود دو نابغه به اسامی روبن و اسنایدر و بازیکنانی با تجربه مثل ون بومل و ون پرسی و کویت و ون برونکهورست و نیمکت قوی و تیم مربیگری خوب به هلند کمک کرد که با وجود دفاع متوسط و بازیکنان کمتر صاحب نامش درس بزرگی به تیم های پر ادعا بدهد. امثال انگلستان و فرانسه و ایتالیا و...
اسپانیا را نمی توان دوست نداشت. باید خیلی بیرحم بود که از این تیم متنفر باشی. اسپانیا امسال با تکیه بر بازیکنان بارسلونایی و دو سه ستاره از تیم های دیگر لالیگا همان راهی را رفت که ایتالیا نرفت. فوتبال سریع و تکنیکی با پاس های سریع ،فضا سازی و هجوم بازیکنان کناری، حتی گلزنی مدافعان و دروازه بانی استثنایی، این تیم را مطابق پیش بینی کارشناسان قهرمان کرد. داوید ویا گلزنی تیزهوش و فرصت طلب بود ، ژاوی و اینی یستا نشان دادند ستاره بودن و ستاره شدن راههای دیگری هم دارد ، ژابی آلونسوی خوش استیل در میانه ی میدان درخشید و سرخیو راموس نشان داد تکنیک فقط بین هافبکها و مهاجمان تقسیم نشده.
این جام نقاط درخشان دیگری هم داشت . پاراگوئه و شیلی خوب ظاهر شدند. شماره ی 7 شیلی و شماره ی 15 الجزایر هر بازیکنی را جلویشان دریبل کردند و آمریکا و غنا هم تیم های منسجم و پرقدرتی بودند.
اما به قولی این جام یک برنده ی ویژه داشت. آن هم دیه گو فورلان مهاجم خوش استیل و شوتزن و پرتلاش اروگوته. بهترین بازیکن جام بدشانس ترین آنها هم بود. شاید اگر شوت دقیقه ی پایانی او در مقابل آلمان به تیرک نمی خورد و گل می شد، زیباترین گل و عنوان آقای گلی هم نصیب وی می شد ، شاید هم مدال برنز... اما فوتبال بیرحم تر از این حرفهاست. به شخصه بازی فورلان را بسیار پسندیدم. او می تواند گابریل باتیستوتای دوم آمریکای جنوبی باشد.
-----------------------------
این بار که من چیزی بهشون نگفته بودم. ولی باز هم مسدود شدم. اشکال نداره ما در همین حد می تونیم مقاومت کنیم.